Dziś, w rocznicę obławy na młyn Cioka, dokonaliśmy renowacji grobu Kaprala Andrzeja Paska „Jędrka”. Renowacja polegała na umieszczeniu niezwykłego zdjęcia Bohatera, który poległ podczas tej właśnie obławy 7.10.1943 roku. Pomnik jak i grób został wykonany staraniem Stowarzyszenia Pamięci Ponury – Nurt! Prace wykonał Prezes Szczepan Mróz.
Dzisiaj „Poranek” skończyłaby 97 lat…Kilka dni zabrakło do tej uroczystości ..Odeszła spokojnie, bezboleśnie, już na zawsze …Ale Jej długie życie było pełne, zarówno w aspekcie osobistym jak i zawodowym. Swoim bogatym życiorysem mogłaby obdzielić kilka osób. Zostawiła po sobie nie tylko wspaniałe córki, dorobek naukowy i zawodowy, ale także wartości bezcenne: pokazała czym jest patriotyzm, prawdziwa wolność, miłość do Rodziny i Ojczyzny. Dla mnie jest niestrudzoną, odważną i bohaterską kobietą, żołnierzem. Znosiła bez zająknięcia trudy partyzanckiego życia i nawet będąc ciężko ranną zdobyła się na morderczy wysiłek, aby nikt nie pomyślał, że jest słaba. Ten duch walki i olbrzymiej siły pozostał w Niej już na całe życie. Podziwiam Ją za umiejetność połączenia wychowywania dzieci ze zdobyciem kolejnego tytułu naukowego oraz bogatą pracą zawodową. „Poranku” na zawsze pozostaniesz w moim sercu…
Obiecuję, że pamięć o Tobie będzie wciąż żywa. M.
Dzisiaj w obecności rodziny, Szczepan Mróz zawiesił pamiątkową tabliczkę poświęconą por. Józefie Stefanowskiej-Rybus „Poranek”. Cześć Jej pamięci!
We wtorek 28 września 2021 r, dzień po rocznicy powstania Polskiego Państwa Podziemnego, miałam przyjemność wspólnie z Panią Teresą Piwnik uczestniczyć w spotkaniu z młodzieżą z Zespołu Szkół Nr 1 w Opatowie. Nasza wizyta została zainicjowana przez Panią Edytę Gwoździk i Pana Marka Frejlicha w związku z procedurą nadania imienia płk. Jana Piwnika „Ponurego” tej szkole.Młodzież z dużym zainteresowaniem wysłuchała informacji na temat życia „Ponurego” i jego działalności bojowo-dywersyjnej w Górach Świętokrzyskich oraz na Nowogródczyźnie. Dokładnie poznali cechy charakteru jakimi się odznaczał, dzięki którym realizował swoje kolejne zamierzenia. Zwróciłam również uwagę na olbrzymi patriotyzm Piwnika i umiłowanie Ojczyny oraz Rodziny. Jednocześnie wskazałam, że to właśnie obecne pokolenie młodych ludzi ma niezmiernie odpowiedzialne zadanie, aby pamięć o takich Bohaterach była wciąż żywa i przekazywana dalej.Nie zabrakło ciekawych pytań od młodzieży i związanej z nimi dyskusji. Jesteśmy pod wrażeniem uczniów z Zespołu Szkół Nr 1 w Opatowie.Do zobaczenia na kolejnych spotkaniach
„PORANEK„ ppor. Józefa Stefanowska
Wspomnienie Szczepana Mroza
Byli rodzeństwem. Ona młodsza -Ziuta i Władek, starszy o kilka lat ukochany brat. Wczesne dzieciństwo spędzili na Wołyniu, ich rodzice byli potomkami Sybiraków zesłanych za udział w Powstaniu Styczniowym. Następny etap dzieciństwa to Skarżysko –Kamienna, tu bowiem rodzina Wasilewskich przeniosła się jeszcze przed wojną. Józefa dorastała pod czułą opieką rodziców i brata, który troszczył się o nią jak mało kto. Władek, doskonały harcerz, bardzo wcześnie został podharcmistrzem, gromadził wokół siebie wielu zapatrzonych w niego druhów. Niezwykle zdolny, umuzykalniony, uzdolniony plastycznie, serdeczny i nad wyraz inteligentny. Trochę później przyszedł na świat trzeci z rodzeństwa Wasilewskich – Miecio. Nadeszła jednak wojna, która postawiła cały ten wyidealizowany świat na głowie. Już na samym jej początku Władek wdał się w wir konspiracji. Z okazji święta Odzyskania Niepodległości jeszcze w 1939 r. zawiesił wielką flagę biało-czerwoną pod samym nosem okupantów niemieckich. Ziuta też miała w tym swój udział, to ona ją uszyła, chociaż nie kochała tego zajęcia, ale jak mogła odmówić bratu? Kiedy Niemcy wymordowali członków organizacji Orzeł Biały, to właśnie Władek postawił pierwszy krzyż na ich zbiorowej mogile. Już w 1942 r. zaczął coraz częściej znikać, nie wracał na noce, już wtedy został żołnierzem oddziału partyzanckiego GL „Narbutta” Ignacego Robba. Kiedy oddział ten został rozbity w połowie maja 1943 r. pod Zalezianką, „Oset”, bo taki pseudonim przyjął Władek, postanowił nawiązać kontakt z partyzantką akowską. Został przyjęty do zgrupowania „Mariańkiego” Stanisława Pałaca i bardzo szybko awansował na jego zastępcę. Musiał mieć predyspozycje, skoro otrzymał takie wyróżnienie, tym bardziej, że Władek nie miał przeszkolenia wojskowego. Zdarzyło się także, że na Bór w Skarżysku gdzie mieszkali Wasilewscy, pod osłoną nocy i asyście Plutonu Ochronnego przybył sam Komendant „Ponury”. Wszyscy domownicy, na czele z Józefą byli bardzo dumni. Potem było szycie koszul dla partyzantów, prasowanie i radość, że także ona może się na coś przydać. Bardzo chciała iść do lasu, ale Władek zabraniał. Nigdy jednak nie przypuszczała, że trafi tam, ale po jakże tragicznych okolicznościach. 6 sierpnia 1943 r. w lesie dalejowskim, w potyczce z żandarmerią poległ „Oset”. Tę tragiczną wieść przyniósł „Ząbek”, ale rodzice nie mogli się dowiedzieć o tym fakcie. Teraz już dłużej w domu pozostać nie mogła. Za pieniądze, które miała otrzymać rodzina od „Ponurego” za bolesną stratę syna, a które nie mogły trafić do rodziców, zakupiła wyposażenie apteczki i nocą wyruszyła na Wykus w poszukiwaniu partyzantów. Nad ranem dotarła do obozu, zameldowała się „Ponuremu”, który nie mógł ukryć zdziwienia i wielkiego oburzenia, że Ziuta chce wstąpić do partyzantki. Przypomniał jej śmierć brata i pod żadnym pozorem przyjąć jej nie chciał. Dopiero po długiej rozmowie i histerii oczywiście z jej strony, Komendant kazał jej wybrać sobie pseudonim. Miała z tym problem, ale któryś z partyzantów zauważył, że piękna jest jak ten leśny poranek, to może zostanie „Porankiem”? Jeszcze pierwszej nocy w lesie, koledzy wystawili ją na wartę i to na trudną zmianę, kiedy spać się chce najmocniej, od drugiej do czwartej. Stała na warcie uparcie, ale nagle posłyszała zbliżające się kroki. Po podaniu komendy: Stój kto idzie? otrzymała odpowiedź – „Ponury”. Była mocno speszona, a komendant zdziwiony, że koledzy wystawili na wartę dziewczynę i to na początku jej pobytu w lesie. Zapytał czy nie jest jej zimno i nakrył ją swoim kożuszkiem. Jaka była szczęśliwa, reszta zmiany przebiegła już znacznie szybciej. Za to rano Ponury” zarządził zbiórkę całego Plutonu Ochronnego i tak pogonił wojsko po lesie, ze odechciało im się wyznaczać na warte dziewczynę.
W połowie września pod Kobiałkami polegli nasi żołnierze, kilku było rannych, jednym z nich był „Pozew” Edward Paszkiel, który został zamelinowany w stodole u chłopa w Bronkowicach i jemu należało pomóc. Wysłali „Poranka”. Mocno to przeżyła, był to pierwszy ranny, ale dała sobie radę.
I kto wie co byłoby, gdyby nie jej pomoc. Potem były zmiany opatrunków i tak chłopak wyzdrowiał , walczył i żył jeszcze długo po zakończeniu wojny. To właśnie po tej wizycie postanowiła w przyszłości zostać lekarzem. „Poranek” była sanitariuszką w Plutonie Ochronnym, ale jak to kobieta musiała także czasem coś ugotować w sytuacji, kiedy kucharze byli nieobecni. I tak mijało to partyzanckie życie. 7 października 1943 r. w młynie Cioka na Borze w Skarżysku miała miejsce odprawa z płk. „Nilem” szefem Kedywu KG AK. Tam doszło do zdrady „Motora”, Niemcy poinformowani w ostatniej chwili przez tego zwyrodnialca, ruszyli obławą, ale dzięki przytomności umysłu chłopaków z Plutonu Ochronnego, szkopy nie zdążyli zamknąć pierścienia obławy. To tam „Poranek” dała się poznać jako dzielna dziewczyna, która mając suchary przyniesione z domu ratowała partyzantów od głodu na czele z „Nilem” i „Ponurym”. Tam także „Nil” wystąpił z wnioskiem nadania jej Krzyża Walecznych.
28 października miała miejsce najtragiczniejsza z obław na Zgrupowania Partyzanckie AK „Ponury”. Podczas tej obławy „Poranek” otrzymała bardzo ciężki postrzał. Kula przebiła oba płuca. Początkowo wszyscy myśleli, że to tylko draśnięcie, jednak z każdą minutą słabła. Koledzy donieśli ją do dworu we Wzdole i tam zostawili pod opieką dziedziczki p. Olszewskiej. Wezwano jednego doktora, odmówił, dopiero niezmordowany dr Poziomski przyjechał i się …rozpłakał, widział bowiem umierającą dziewczynę. Wiedział także o śmierci Władka. Potem był pobyt na innej melinie, wreszcie „Ponury” zorganizował transport do Warszawy i tam zawieziona przez „Motora” została zoperowana i po długim pobycie w szpitalu powoli zaczęła wracać do zdrowia. Należy tu jeszcze wspomnieć o ogromnej pomocy Miecia , który pod nieobecność siostry, bardzo pomagał stroskanej matce.Do domu wróciła już po zakończeniu działań wojennych, ale nie był to już ten sam dom.
Później wstąpiła na medycynę i została lekarzem anestezjologii. Przyjeżdżała na Wykus, spotykała się z kolegami z czasów wojny. W 1998 r. wyszła drukiem książka o „Poranku” i „Osecie” pt. „Od Ponurego do białego fartucha” autorstwa Marii Piechowskiej. To doskonała lektura dla tych, którzy chcieli by poznać losy dwojga rodzeństwa, którym młodość i życie odebrała wojna… „Poranek” odeszła na wieczną wartę 26 września br. w wieku 97 lat. Pogrzeb odbędzie się 2 października o godz. 10.30 na cmentarzu w Skarżysku Zachodnim.
Msza pogrzebowa zostanie odprawiona w kościele św. Floriana w Wąchocku /klasztor/ o godz. 12.00.Rodzinie ś.p. Józefy Stefanowskiej-Rybus „Poranek” w imieniu całego Stowarzyszenia Pamięci „Ponury-Nurt” składam szczere wyrazy współczucia. Szczepan Mróz.
Trwa jeszcze XIII Marsz Pamięci im. kpt. Leszka Zahorskiego „Leszka Białego”, a my już spieszymy z relacją. Podczas tegorocznego wydarzenia ważnym punktem było odsłonięcie tablicy kamiennej upamiętniającej Cichociemnych, Spadochroniarzy Armii Krajowej walczący w Zgrupowaniach Partyzanckich AK „Ponury”. A powodem tego odsłonięcia była 80. Rocznica skoku do Polski por. Jana Piwnika „Ponurego” (7/8.11.1941). Kamień odsłonili Teresa Piwnik – bratanica „Ponurego”, Rafał Zahorski – Syn patrona Marszu, kpt.Leszka Zahorskiego oraz Marcin Sikora weteran Jednostki Wojskowej 2305 GROM, która kontynuuje tradycje Cichociemnych.
Dziękujemy Nadleśnictwu Suchedniów za owocną współpracę.
Cześć I chwała Bohaterom!
Serce rośnie gdy możemy gościć Młodzież, ze Starachowickich szkół, a jeśli to I Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Kościuszki w Starachowicach to Monika cieszy się podwójnie
Pozdrawiamy i zapraszamy!
Dziękujemy za inicjatywę Anita Bernatowicz!
31 sierpnia 1912 roku w Janowicach u stop Witosławskiej góry urodził się Jan Piwnik „Ponury” legendarny dowódca Zgrupowań Partyzanckich AK „Ponury”.
Pułkownik Jan Piwnik „Ponury”, cichociemny, dowódca partyzantów w Górach Świętokrzyskich to postać wybitna, ponadczasowa. Pomimo, że od Jego śmierci upłynęło 77 lat pamięć o Nim jest wciąż żywa. Zresztą legendą stał się jeszcze za życia. A kolejne pokolenia widzą w Nim autorytet i wzór do naśladowania. Mnie osobiście ta postać zawsze przypomina jakie wartości w życiu są najważniejsze i czasy, kiedy o wolność i pokój trzeba było walczyć. Dlatego zatrzymajmy się ma chwile w tej naszej codzienności, aby wspomnieć o „Ponurym” i oddać hołd temu wybitnemu Dowódcy.
M.Fot. Ppor.cz.w. Feliks Konderko „Jerzy”
Dziś, 10 sierpnia mija 97 rocznica urodzin Dh. Ludmiły Bożeny Stefanowskiej „Zjawa”. Niezapomniana łączniczka AK. A przede wszystkim zaangażowana Harcerka, której wojna przerwała proces objęcia funkcji instruktorskiej. Oddana Ojczyźnie i sprawie Młoda Bohaterka! Cześć Twojej Pamięci! Symboliczny dziś grób znajduje się na terenie nadleśnictwa Suchedniów.
Dzisiaj miałby 95 lat…I chociaż nie ma Go już z nami, to w naszych sercach pozostanie na zawsze…Por. Bolesław Ciesielski „FARYS II”- odważny i wierny ideałom partyzant z Gór Świętokrzyskich. Kto Go poznał już wie czym jest miłość do Ojczyzny, Rodziny i drugiego człowieka. Zawsze uśmiechnięty, otwarty i ciepły, dżentelman w każdym calu. Tak zapamiętałam „Bolusia” i tak chciałabym, żeby pamiętali Go inni..Brakuje Ciebie …M. Fot. Z archiwum rodziny
